sobota, 12 kwietnia 2014

A czy Ty lubisz swoją pracę?

Jestem smerfem marudą i gdybym miała wyliczać, czego nie lubię, to brakłoby Wam Internetu. Więc powiem dziś tylko o jednym zjawisku, którego nie lubię. O ludziach nieszanującej swojej pracy, czyli takie dywagacje luźne w relacji klient - sprzedawca. Będę brutalnie szczera: nienawidzę swojej pracy i płakać mi się chce ze szczęścia, że już ją kończę. A jak już ją skończę, to urządzę gigantyczną imprezę, na której mokre od szampana, cycate dziwki będą tańczyć oblepione dolarami. Żartowałam. Pewnie pójdę spać.

Mimo wszystko jednak wiem, że potencjalny klient ma prawo mieć w dupie moje nielubienie pracy, a że potencjalnym klientem jest, to i ja nie za bardzo mam sumienie pokazywać mu całą swą pogardę do wykonywanej roboty. Prostuję się więc, na twarz przyklejam znośny uśmiech, a w biodra wrzucam trochę luzu. I choć czasem bywa różnie, czasem jest krzyk, czasem groźne miny, a czasem ktoś mnie pomyli z dziwką z agencji (nie wiem, czy to moja twarz jest tak sugestywna, czy panie z agencji zmieniły dresscode na dżinsy i luźną kurtkę), to jednak naprawdę się staram okazywać maksimum cierpliwości i nie wyżywać się na innym człowieku za to, że nasze fale komunikacyjne nie potrafią trafić na siebie.

Kiedy więc wchodzę do sklepu marki X, oczekuję tak zwanego minimum profesjonalizmu. Ja wiem, pieniądze są marne, dzień długi, a poniedziałki skurwiałe, ale szanujmy się, błagam. Tylko tyle i aż tyle. 

Sklepem X w tym przypadku było Tesco Extra. Bo ja...ja chciałam sukienkę. Ale nie jakąś sukienkę. Tę sukienkę.


I, przepraszam, ale w przypadku człowieka skrzywionego na punkcie sukienek w stylu vintage argument w stylu co to, sukienka z obrusa? średnio się sprawdza. Moim planem było wejść na pełnej kurwie do tego domu bożego, dopiąć się w rozmiar 38, zostawić przy kasie hajs i nosić to cudo. Pierwsza próba wykonania tego ambitnego planu była już w niedzielę. Cel, rybnickie Tesco, sukienki brak. Nie zraziłam się, i tak nazajutrz miałam być w Gliwicach. Mapka na stronie pokazuje, że sukienka jest dostępna. Jedziemy więc.

Wiedząc, że tamtejszy sklep ma solidne zaopatrzenie odzieżowe, z niekłamaną radością z mojej nadchodzącej sukienki wchodzę sobie na dział moda i szukam wzrokiem. Nie znalazłam, więc pytam dwie przeurocze panie, gdzie jest moja sukienka. Chuj, nie ma. Na magazynie też nie. A może przymierzy pani jakąś inną?


No dobrze. Więc odesłały mnie do działu obsługi klienta, żeby tamtejsze panie wykonały telefon do drugiego Tesco w mieście. I tutaj się zaczęła zabawa.

Za ladą siedzą trzy kurwy panie i wesoło trajkoczą. Podchodzę, uśmiecham się i liczę na standardowe pytanie w czym mogę pomóc? Nie słyszę go. Panie zignorowały mój uśmiech, moje dzień dobry, moją obecność w ogóle. No więc się oparłam rękami o ladę i jeszcze głośniej powtórzyłam:

- Dzień dobry!

Wyrwały się z letargu. Ich miny, ze szczęśliwych i podniecionych plotkami stały się nagle kwaśniejsze, niż mina kotka na zdjęciu wyżej. Poczułam się jak rude dziecko z downem. Wiadomo, że jest, ale nikt się z jego obecności jakoś szczególnie nie cieszy. Mniejsza. Streszczam się. Mówię, kto mnie przysłał i po co. 

- To niech pani idzie na dział odzieżowy, oni się tym zajmują. 

Raz jeszcze. Mówię, kto mnie przysłał i po co. 

- No ale my tam nie zadzwonimy.
- Boicie się?

Cisza i kwaśne miny. 

- No nie, my tam nie zadzwonimy, tylko damy pani numer. 
- Naprawdę się boicie...
- Proszę pani, takie są zasady.

I dyktuje:
- Czterdzieści dwa...
- Ale kierunkowy na Śląsku to trzydzieści dwa...
- NO PRZECIEŻ MÓWIĘ CZYDZIEŚCI DWA.

Po trzech (!) próbach porozumienia się serdeczna pani wydukała w końcu numer telefonu i mimo, że szczęka nieznacznie mi się zacisnęła ze zdenerwowania, to podziękowałam i powiedziałam do widzenia. I cisza. Ale czasu nie było, więc biorę za telefon i dzwonię do drugiego Tesco.

Pierwsze połączenie i nikt nie odbiera.
Drugie.
Dziewiąte.
Piętnaste.

Kurwa.

No ale było po drodze, więc trudno, przejedziemy się. Ta sama historia. Sukienki nikt nie widział, ale może pani pójdzie do działu obsługi klienta?

Wróciłam do domu. Wypiłam kubek melisy, nawet dwa. Sama myśl o kolejnej wizycie na dziale obsługi klienta przyprawiła mnie o lekki ból głowy. Bez sukienki. Co prawda do moich walizek zmieści się już tylko cokolwiek na słowo honoru, ale to jest nieważne. Bo nie o sukience miało być. Tylko o podejściu do klienta. 

Dla równowagi Wszechświata, w zeszłym tygodniu rozległ się dzwonek do drzwi i moim oczom ukazał się przemiły człowiek o aparycji człowieka gdzieś pomiędzy odstawieniem od cycka, a wiekiem gimnazjalnym. Obrączka na palcu wskazywała jednak na stan reprodukcyjny, a idealnie przystrzyżona grzyweczka na niedawną przynależność do emocjonalnej młodzieży. Na chudym torsie miał koszulkę Neonetu i zapytał, czy dochodzą do nas gazetki reklamowe. Tak zwyczajnie, z uśmiechem. Odpowiedziałam, że owszem, jakaś makulatura się w skrzynce gromadzi. 

- A wie pani może, gdzie jest ulica Olchowa? Bo wie pani, na piechotę wszystko pokonuję i się straszliwie pogubiłem. 

Moje matczyne instynkty kazały mi go przytulić i zaprosić na lemoniadę, ale miałam bałagan w kuchni. Z ulicą też mu, rzecz jasna, nie pomogłam, bo moja orientacja w terenie jest marna, jak płyta Doroty Masłowskiej Dorota Masłowska.

- No dobrze, znajdę... a jak szybko dochodzą do was te gazetki?
- Zapewne szybciej, niż ja.
- Bo my je w poniedziedziałek...hahaha, ale pani zabawna! To ja już...pójdę.

Speszył się chłopiec. Zawsze się peszą. 

I do konkluzji. Chłopiec zapierdala kilometry dziennie zadając ludziom kretyńskie pytanie o gazetki, a potrafi swoją pracę wykonywać z wdziękiem i uśmiechem na twarzy. Panie przychodzą do Tesco i siedzą na tyłku w dziale obsługi klienta i są obrażone na wszystko dookoła. Quo vadis, świecie?

Pomarudziłam, no. Żeby nie było zbyt jojcząco, to mam dla Was coś ładnego. 



A, no i tak, jebłam tę dziarę w końcu.



I nie ukrywam, że już bym chciała następną. Nawet już wiem jaką i gdzie. Ale to poczeka. Bo jak z każdą poważniejszą zmianą życiową będę jebać sobie dziarę, to do trzydziestki czysta zostanie mi tylko twarz.

Ale się stęskniłam za pisaniem. 

M.

24 komentarze:

  1. Bardzo ładne to jest, rzeczywiście!

    OdpowiedzUsuń
  2. Ja muszę wiedzieć, czy w końcu udało Ci się zdobyć upragnione dobro, tylko zostawiłaś nas w napięciu czy jednak nie?

    Ten tatuaż cud, ale co się będę powtarzać. Obojczyki też cud.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No a jak myślisz? Oczywiście, że nie mam sukienki. Ba, w piątek raz jeszcze wpadłam do rybnickiego Tesco, ale oczywiście nikt nie wie, o co chodzi.

      Dziękuję! <3

      Usuń
  3. Nawet jak byłam wkurwiona, nawet jak miałam ochotę rzucić w cholerę, to nie dawałam tego odczuć uczniom/klientom bo to w końcu kurwa nie ich wina była. Takiego uwielbienia jak w pracy, nikt nigdy mi chyba nie okazywał : D
    Pod obojczykiem to ja kolczyka chcę, ale jeszcze trochę boję się igły w takim dziwnym miejscu.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam absolutną awersję do kolczyków :c

      Złota pracownica!

      Usuń
    2. Ja się boję tatuaży. Wyobraź sobie, jakbym miała przepierdolone gdyby mój organizm zaprogramował się nagle na uczulenie na barwnik :'D

      Uczniowe w spikapie mnie kochali, klienci w F. też.

      Usuń
  4. o jak mnie to wnerwia , jak coś ma być
    ( wszak jak wół stoi ,ze powinno) a nie ma i jeszcze nikt nic o tym nie wie ,ze miało ..... fuck !
    A wiesz , mnie tez się takie słodkie sukienki podobają, bardzo ! Sama już za stara jestem na takie , ale jak widze dziewczynę w takiej to <3

    Co do podejścia do klienta .To samo jest w większości w urzędach i różnych punktach obsługi klienta . Muszę jednak oddać sprawiedliwość, że coś się zmienia wraz nowym pokoleniem pracowników . Czym młodsza osoba mnie obsługuje , tym ma większy uśmiech i więcej cierpliwości . Stare pokolenie chyba się już nie przestawi O.o Ma być gmurowato , wszak do urzędu panna przyszła ,a nie do kawiarni!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Skleroza ...
      Tatuaż piękny , delikatny i wymowny ;)
      Zawsze mi się podobały ,ale widok strego ciała z tatuażem skutecznie mnie zniechęca .

      Usuń
    2. Stara, stara...ale Cię trzepnę w łeb!

      Powiem Ci, że mile zaskoczona byłam w piątek w NFZ. Uśmiechy na twarzach, dzień dobry, proszę, dziękuję, do widzenia, a karta wyrobiona w tempie ekspresowym. Nawet w takich placówkach można, jak widać...

      A w kwestii starego ciała i tatuaży:

      http://unka.blog.pl/files/2012/11/babcia-mala1.jpg

      Usuń
  5. Piękny jest! a w rybnickim tesco to gorzej niż w Kambodży. Zresztą, gdzie ostatnio w Rybniku nie pójdę to na jakąś średnio przyjemną panią/stadko pań się natknę.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję! Widzę, że mamy podobne odczucia co do rybnickiego Tesco :D

      Usuń
  6. A ja myślę że to problem całej sieci tesco. Zawsze, zawsze gdy tam jestem coś zgrzyta. Nigdy nie poszłam sobie beztrosko do tego sklepu i załatwiłam co chciałam od a do z. I od dłuższego czasu powiedziałam - moja noga tam nie postanie. Piękny tatuaż. Ja chcę na stopie, ale nie mogę się zebrać w sobie bo jestem niezdecydowana co to ma być - data czy imię.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Chyba masz rację, bo do przeczytania Twojego komentarza myślałam, że tylko w naszym TESCO coś zgrzyta, notorycznie coś jest niedopracowywane.
      Niedopracowywuwywuwawywuwane.
      Niedopracowywywuwywuwaywuwywuwawawywuwane.

      PS. Tradycyjnie przepraszam za swoje wywody, ale to jest silniejsze ode mnie.

      Usuń
  7. O tak uwielbiam wizyty w sklepach! Sama przepracowałam około 2 lat w galerii handlowej, co zniszczyło mnie doszczętnie psychicznie i wiem jak się w sklepie pracuje. Jest to praca zdecydowanie niewdzięczna, ale nie rozumiem takiego podejścia "Pań z tesco" - skoro masz chujową pracę i ktoś podchodzi do Ciebie z uśmiechem skorzystaj z tego, bo tacy klienci to rzadkość :) Takie jest moje zdanie na ten temat:) Jeśli klient był uprzejmy i uśmiechnięty potrafiłam mu towar spod ziemi wynaleźć, natomiast jeśli trafiła się wyjątkowa, kurwa to nie ma zmiłuj :"NIE MA" :) ale podejście pań w tesco jest karygodne, w końcu są w pracy i pracują z klientem - jakieś minimum interakcji musi być zachowane :P

    OdpowiedzUsuń
  8. Bardzo lubię Twój styl pisania.
    Chętnie przeczytam kiedyś Twoją książkę. Nie będzie marna. ;-)

    Mogłabym napisać jeszcze dłuższy tekst na podobny temat obecnie, ale zmilczę. Możliwe, że chwilowo... Zobaczy się...

    A sukienki z obrusa złe nie są.

    Mnie raz tak odsyłano po Tesco z czymś tam. Na szczęście rzadko tam bywam. W ogóle nie lubię takich marketów, więc z góry jestem nastawiona, ze i tak wszystko tam jest niewarte. Choć kiedy mnie tak odsyłano owego dnia i tak wyszłam zadowolona, bo kupiłam na bardzo okazyjnej przecenie koszulę, jaką bardzo chciałam mieć, bo mi się kojarzyła z tym, co nosił Lew Tołstoj. Biała, rozmiar 46 (jestem nikczemnej postury, więc rozmiar 46 ciekawie się uklada).

    OdpowiedzUsuń
  9. Mnie kochajo wszędzie, jestem zawsze miła i uśmiechnięta, chyba, że ktoś jest agresywnym debilem. Wtedy jestem jeszcze bardziej miła i jeszcze bardziej uśmiechnięta. Nie daję się wyprowadzić z równowagi, jestem jak głaz. Im bardziej ja jestem spokojna tym bardziej oni się wkurwiają. Praca sprzedawcy jest specyficzna, ale sytuacja klienta w starciu z paniami z obsługi klienta to gwarantowany epic fail.. a w urzędzie! #olaboga

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Polecam tę metodę!!
      Sama zauważyłam, że im mniej się denerwuję, tym bardziej stanowię tło eksponujące idiotyczne zachowanie takiego delikwenta (który w krótkim czasie sam to spostrzega i wkurza się jeszcze bardziej, czuje się bezradny).

      Usuń
  10. Ej, ten, co to ja miała'... a, jeśli nadal tęsknisz za pisaniem, to coś napisz, cooo? :(

    OdpowiedzUsuń
  11. Digg, ja to - jak już być może wiesz - w ogóle mam świra na punkcie profesjonalizmu w sklepach. W każdym, najmniejszym, spożywczaku-zieleniaku. I wszystko co mi się nie podoba (nierzadko wnerwia) notuję w zajęczym swoim notatniku.

    OdpowiedzUsuń
  12. Matko, ale naspamowałam. Spierdalam.

    OdpowiedzUsuń
  13. Bardzo fajny tatuaż:) Tak to z nimi jest, że uzależniają sama myślę nad kolejnym:)

    OdpowiedzUsuń