niedziela, 27 października 2013

Och, mózgu.

Siódma dwadzieścia dziewięć, sobota, dwudziesty szósty października. Budzik nastawiony na siódmą trzydzieści. I nie zadzwoniłby, bo coś namieszałam w ustawieniach.

Daj babie trochę elektroniki, a się pogubi.

W kuchni zostały tylko banany i jedna z herbat. Moje dwudniowe wyżywienie. Panowie od przeprowadzek mają być na ósmą trzydzieści, a są o ósmej, kiedy na lewą kończynę wkładam skarpetkę. Inną niż na prawej, wszak życie jest zbyt krótkie na dobieranie skarpetek w pary.

Czterech chłopa stoi w kuchni, czekając na instrukcje, a że bycie szefową na czas przeprowadzki przypadło mnie, toteż instruuję. A że nie lubię siedzieć i patrzyć, jak coś się robi, to nosimy. W piątkę. A właściwie to we dwójkę, bo trzech z czterech gdzieś wsiąknęło.


- Chłopaczki, a wam tak nie wstyd? Patrzcie, jak pani zapierdala. Lepiej od was zapierdala!

- Bardzo ładnie pani zapierdala.
- Aż za bardzo. Pani nie będzie takich ciężkich rzeczy nosić, stanie sobie w oknie i będzie ładnie wyglądać, a my to ponosimy, nie?

W szarych dresach z krokiem w kolanach i cebulą na głowie wyglądam zapewne co najmniej ładnie.

O jedenastej pięćdziesiąt zastygam w pozycji pochylonej nad kartonem, bowiem parę lat temu zdarzył się przykry incydent, podczas którego to pękł mi krzyż i ten krzyż się postanowił odezwać. Jak Boga nie kocham, jak jebło, to chyba pół miasta słyszało. Idę więc sobie usiąść wśród swojego bałaganu i wziąć się za skręcanie komody.

Przez pół godziny wiszę na kroku pierwszym, a instrukcja ma kroków trzydzieści. Poddaję się. Wyciągam z szafki piwo na czarną godzinę (którego sama nie pijam), stawiam na stół i dwóch chłopa przychodzi skręcić mi komodę. Kurew przy tym leci, co nie miara, komuś śrubka wbija się w stopę, generalnie jest śmiesznie, a ja myślę już tylko, by postawić wymarzone łóżko na nogi i doczekać wieczora.

I doczekuję.

Leżę, patrzę w sufit, przynoszę kolejne poduszki, wiercę się, migruję, przewracam się z boku na bok.

I myślę, na chuj mi to wielkie łóżko było, skoro nie ma w nim Ciebie?


M.

7 komentarzy:

  1. Ja bym chciała swoje czasami na jednoosobowe wymienić. U sąsiada trawa sama wiesz jaka.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ano, ano. Ja wymieniłam trumnę na łóżko, więc i tak jest awans.

      Usuń
  2. Też tak myślę o moim wielkim dwuosobowym łożu, które zajmuje mi większość pokoju w mym i tak za małym domu. Przecież śpię na jednej połowie. Drugą się brzydzę. Więc na chuj?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zawsze można upierdolić połowę.
      Można?
      Można.

      Usuń
    2. Śmiem twierdzić, iż nawet należałoby, skoro tamta przyprawia mnie o myśli uporczywe.

      Usuń
  3. Ja mam takie rozkładane. Kiedyś rozłożyłam je, bo łudziłam się, że teraz to mi będzie wygodnie spać, ale gdzie tam. Jedna połowa twarda jak stół, druga miękka wprawdzie, ale po rozłożeniu znajduje się niżej. Można chujeć przez całą noc, nie zmrużywszy oka.

    OdpowiedzUsuń