Ochota.

- Tak naprawdę to wyobraź sobie, że siedzisz w ciepły dzień na ławce i czekasz na gości. Do nikąd się nie spieszysz i nigdzie nie musisz iść. I to jest to małe uczucie radosnej ekscytacji na to, co dobrego się zdarzy. Tak się czeka.
- A jeśli goście idą trudną, krętą drogą i nie wiesz, czy po drodze się nie zgubią, nie upadną?
- To się uśmiechasz, bo przecież znają drogę. Właściwie podśmiewasz się, bo musieliby być niesamowitymi idiotami, żeby nie trafić. Czekać naprawdę trzeba umieć.

(...)

- Będzie więc nauka.
- Zadziwię Cię. Do tego nie trzeba dużego nakładu pracy. Tylko dużo nadziei w sercu i optymizm.


A ja czasami mam ochotę zniknąć, rozpłynąć się w powietrzu, obrócić w proch, nie być. Nie czuć, nie myśleć, nie wiedzieć, nie bać się. 

Zwyczajnie zniknąć z powierzchni wszystkiego.

M.